Wat opzoekwerk leert ons dat 'Chergui' eigenlijk de naam van een wind is in het Marokkaanse Atlasgebergte. Zoals de overbekende Mistral in de Franse Rhônestreek. Die afkoeling is wel degelijk nodig wil men niet met geconfitureerde en bloedhete druiven eindigen.
Hetzelfde opzoekwerk zet ons wat de bedruiving betreft met beide voeten op de grond. Kleur, geur en smaak deden ons denken aan Pinot Noir. Behalve misschien de aciditeit die wat ontbrak. Maar het internet gaf De Wijnadviseur een lesje in sommelier-nederigheid. Blijkt het hier te gaan om een mengeling van carignan, grenache, cinsault en tempranillo.
Nochtans is de wijn bijna helder doorschijnend kersenrood in het glas. 'Men kan er zijn krant door lezen', zoals een collega sommelier al eens durft te zeggen. In de neus is de wijn heel gesloten. Pas na het opwalsen komen hints van klein onrijp rood fruit (bessen) en wat groene kruidigheid (tijm) bovendrijven.
De smaak is uitgesproken fruitig met een heel klein beetje aciditeit wat zorgt voor een frisse toets die iets meer had mogen zijn. Bij gebrek aan tannines blijft de wijn ook niet lang hangen. Wil je wat smaakpersistentie dan blijf je best zo lang mogelijk drinken ;-).
Al bij al een licht fruitige, aangename doordrinkwijn. Zeker niet voor de stevige gerechten. zoals Tajine. Ik zou hem 's zomers iets gekoeld (12 à 14 graden) serveren op het terras. Zomaar of met kleine hapjes (olijven, zachte neutrale kazen) Ideaal voor mensen die geen witte of rosé wijn lusten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten